och, ależ jak to. zdecydowanie nie jest to zwykły, "taki tam" film. a te wszystkie przesunięcia, kiedy słyszymy rozmowę ale widzimy tylko pusty pokój? albo skaczemy w przód i w tył razem z pamięcią bohaterów? kiedy jedna scena nagle okazuje się być jakąś inną? albo widzimy postaci jakby pozujące do zdjęcia, chociaż nawet nie wiadomo czy ktoś im to zdjęcie robi? dużo tu ciekawych formalnych zabiegów, i to wcale nie użytych bez sensu - razem całość jest znacząca i całkiem przekonująca jak dla mnie, psychologicznie, społecznie i estetycznie. bardzo przypominało mi to powieść modernistyczną, bardziej niż jakikolwiek inny film który jestem sobie teraz w stanie przypomnieć

a samo "podzielenie" na dwie na części to dlatego, że najpierw budżetu starczyło tylko na połowę, a druga powstała po dwóch latach:P

Taki sposób opowiadania to rodzaj "strumienia świadomości" po filmowemu. Chyba :)